Ένα παράθυρο που βλέπει σε σπίτια.
Τα κεραμίδια χωρίζονται με φανταστικές γραμμές και το μέτρημα αρχίζει.
Μία παρόρμηση να ανέβω σε εκείνα τα κεραμίδια.
Ίσως δω το βουνό από εκεί πάνω. Εκείνο που έχει ένα δρόμο που μοιάζει με Μ. Ή με W αν το δεις από άλλη μεριά. Ίσως και με Σ. Βέβαια μπορείς να πεις ότι είναι και δύο Λ κολλημένα. Θα μπορούσε να είναι και μία κλεψύδρα κομμένη στη μέση. Θα μπορούσε…
Η αίσθηση κάτι πικρού στην άκρη της γλώσσας.
Κάτι κρύο τη διώχνει.
Στο μυαλό γυρνά συνεχώς εκείνη η μελωδία.
Ένα τσίμπημα στην άκρη των χειλιών και ένα στόμα που ανοίγει.
Η γλώσσα εξερευνεί ανυπόμονα την τροφή όπως ένα παιδί το καινούριο του δώρο.
Ένας αντίχειρας σηκώνεται και ένα χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπο.
Το παράθυρο ποτέ άλλοτε δεν είχε τόσο όμορφη θέα.
Lατοχαιnτιyα.. 
Ξέρεις πόσα παράθυρα έχουν όμορφη θέα και απλά εμείς δεν το βλέπουμε;
Σου εύχομαι πάντως πάντα όμορφη θέα να κοιτάς και να βλέπεις!! 🙂
Μάκια πολλά!!
Ένα παράθυρο,μια όμορφη θέα…τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς;; καλημέρα! 🙂
όταν μπερδέψεις το ξύσμα πορτοκαλιού με το ξύσμα μολυβιού
όταν σηκώνεις τον αντίχειρα αντί του μεσαίου
όταν ανοίγεις παράθυρα αντί να βροντάς πόρτες
όταν τα στεράκια τα χρωματιστά τα φτιάχνεις αντί να τα κοιτάς
γράφεις κάτι μικρό και πορτοκαλί και ελλειπτικό σα φιλί βιαστικό σε κρόταφο…
Βασικά δεν ήταν πορτοκάλι αλλά νεράτζι, γι’αυτό και η πίκρα. Αλλά δε με πειράζει καθόλου, η απάντηση σου είναι τόσο όμορφη που δε θέλω να σε διορθώσω πουθενά…
Πολλά βιαστικά φιλιά!
Είχα ένα μικρό κάποτε…Νομίζω ότι το έσπασα όμως… Η ικανότητα σου να μου θυμίζεις πράγματα που έχω ξεχάσει είναι αξιοπρόσεκτη..Ευχαριστώ! 🙂
Το μικρό πορτοκαλί μου θυμίζει καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα,θέα απο παραλία ή απο κάποιο ύψωμα. Έχω κάτι μικρό και πορτοκαλοκίτρινο που το αγαπάω πολύ..το λένε Τζακ,λεμονάκι δυομισυ ετών περίπου
Καλό βραδυ…συνέχιζε να βλέπεις τη θέα μη διακόπτω
Δε διακόπτεις καθόλου Moody, ίσα ίσα. Άμα περάσεις από τα μέρη μας έλα να δεις και εσύ τη θέα και φέρε μαζί και αυτό τον μικρό πορτοκαλοκίτρινο φίλο σου, θα το χαρώ ειλικρινά πάρα πολύ. Είχα και εγώ έναν φίλο Τζακ κάποτε,μόνο που ήταν μαύρος, γεννήθηκε μία μέρα πριν γεννηθώ εγώ,τον αγαπούσα πάρα πολύ, έκλαψα λες και έχασα άνθρωπο όταν «έφυγε»…Καλό βράδυ και σε εσένα και τα φιλιά μου στον Τζακ..
στο δικό μου «πάνω κάτω»…το δικό σου «άνω κάτω»
Και έλεγα ότι νιώθω μια βαρεμάρα, μία μικρή απογοήτευση για την ιστορία που δεν μπορώ να μάθω,για τις αράδες που γράφω σε ένα ποστ που παλεύω εδώ και μέρες και δε βγάζω νόημα,για το χάρτινο παπαγάλο που προσπαθώ να φτιάξω και δε μπορώ & μία υπνηλία από τα χάπια που καταπίνω τις τελευταίες μέρες.. αλλά το δικό σου «πάνω κάτω» για το δικό μου «άνω κάτω» μου έσιαξε το κέφι εντελώς…Μπορεί και όλο αυτό το «άνω κάτω» να μην είναι και τελείως κακό..Δε ξέρω,θα ζητήσω τη γνώμη σου..από κοντά!
ps.Μου λειψαν τα αχ και ωχ σου! 😀