Στην άκρη του απείρου…

Τα φώτα σιγά σιγά ανάβουν. Ακούγονται ήχοι από βήματα που πλησιάζουν και ένα σιγανό σφύριγμα..

Φόντο: Βρισκόμαστε μέσα σε ένα μικρό σπίτι. Ένα τραπέζι με 4 ξεχαρβαλωμένες καρέκλες δεσπόζει στο χώρο. Πίσω ένας μικρός καναπές με ένα καφέ κάλυμμα. Δεξιά μία κουζινούλα. Δίπλα από τον καναπέ βρίσκεται μία άλλη πόρτα που δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε καθόλου μαζί της.

Η ηρωίδα μπαίνει από την δεξιά  πόρτα που κανείς μας δεν βλέπει αλλά υποθέτουμε ότι κάπου υπάρχει. Πετάει την τσάντα της κάτω και βγάζει από την τσέπη της γκρι της ζακέτας κάτι και το τοποθετεί πάνω στο τραπέζι. Βήχει μία φορά  και …

«Σε ξεγελάει ο καιρός. Να ντύνεσαι καλά ακόμη. Εδώ επειδή είμαστε ανάμεσα στα δέντρα έχει ψύχρα το βράδυ.. Απλά στο λέω σε περίπτωση που έρχεσαι συχνά στα μέρη μας να ξέρεις..» Τα  χέρια μπαίνουν  μέσα στις τσέπες της μαύρης φόρμας και ξαναβγαίνουν. Τρίβουν το ένα  το άλλο για μερικά δευτερόλεπτα  και ξαναμπαίνουν στην κρυψώνα τους. Τα χείλη δαγκώνονται και τα μάγουλα  κοκκινίζουν

«Αυτά…Ε…ναι αυτά..αχ συγχώρεσε με μωρέ, πάντα είχα άγχος στις πρώτες γνωριμίες. Για αυτό σταμάτησα να κάνω  γνωριμίες. Και για άλλους λόγους αλλά αυτό θα το αναλύσουμε άλλη φορά. Ωραία. Ε λοιπόν, για να γνωριστούμε, αν θυμάμαι καλά, πρέπει να πούμε η μία στην άλλη το όνομα μας.. Ε ξεκίνα..»

Μία μικρή ρυτίδα εμφανίζεται στο μέτωπο και ένα αμήχανο χαμόγελο στα χείλη.

«Δεν έχεις όνομα. Καλά μη σκας. Και μη νιώθεις ντροπή. Ούτε εγώ θα έχω . Δεν μας χρειάζεται άλλωστε. Είμαστε μόνες μας στο σπίτι. Θα είμαστε απλά «εγώ» και «εσύ». Μικρή παύση. Μικρό κούνημα του κεφαλιού δεξιά αριστερά, σημάδι ότι ζυγιάζει αυτό που μόλις άκουσε.. Χμμ ναι σωστά. Τα πάντα εδώ μέσα έχουν καρδιά και ψυχή, οπότε ναι δεν είμαστε μόνοι μας. Θα σου τους γνώριζα έναν έναν αλλά αυτοί είναι χειρότεροι από μένα στις γνωριμίες. Ίσως, αν με αντέξεις και ξαναρθείς, να σου τους γνωρίσω .»

Κάθεται σε μία καρέκλα άτσαλα  και προσπαθεί να σιδερώσει με τα χέρια την γεμάτη ζάρες μπλούζα της

«Ναι η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ιδιαίτερα διάσημη στο σχολείο. Ίσως λόγω αμφίεσης. Ίσως λόγω μούρης .Ίσως λόγω οικονομικής κατάστασης. Κόρη του ελαιοχρωματιστή και της καθαρίστριας, ξέρεις πως είναι αυτά. Έχω έναν φίλο τον…» Παύση «όχι ονόματα. Θα σου πω το παρατσούκλι του. Λουίτζι. Η φάτσα του μου θυμίζει τον Λουίτζι.Άσε που φοράει συνέχεια ένα πράσινο καπέλο με ένα L πάνω…Πάμε στο πάρκο τα απογεύματα και του παίζω κιθάρα. Δανείζομαι τα δικά του χέρια όμως,γιατί τα δικά μου είναι πολύ μικρά αλλά κρατάω τα νύχια μου. Αυτός τρώει τα δικά του.»

Θυμάται  κάτι,ένας θεός ξέρει τι, και αρχίζει να γελάει μόνη  της…

«Να σου βάλω κάτι να πιεις; Νερό δηλαδή γιατί το ψυγείο μας δεν έχει και κάτι άλλο.Όπως θες. Αλήθεια τι είναι αυτά τα τελευταία νέα σχετικά με εκλογές κτλ ; Άκουσα ότι έγινε χαμός. Λέω να μην μάθω πολλές λεπτομέρειες όμως. Με μελαγχολούν και με αγχώνουν αυτά τα νέα. Άσε που δεν έχουμε και τηλεόραση στο σπίτι. Ο μπαμπάς την πούλησε το καλοκαίρι για να καλύψει κάτι έξοδα. Η μαμά φώναζε. Του έλεγε να πουλήσει το πικ-απ ή κανέναν δίσκο του αλλά ο μπαμπάς ούτε να το ακούσει! Είπε ότι η τηλεόραση είναι άχρηστη ενώ ο φίλος του ο Van Morrison είναι απαραίτητος τόσο για αυτόν όσο και για το παιδί του. Εμένα δηλαδή. Α ο μπαμπάς λέει ότι τον έχει συνοδέψει σε όλες τις φάσεις τις ζωής του. Γι’αυτό είναι τόσο καλός του φίλος.»

Μικρή παύση. Το βλέμμα δείχνει ότι το μυαλό ταξιδεύει κάπου  αλλού. Η μικρή σηκώνει το χέρι και χτυπάει δυο-τρεις φορές το ξύλινο τραπέζι, παίζοντας πιθανόν μία μελωδία. Το υπόλοιπο σώμα αρχίζει να κουνιέται ελαφρώς στο ρυθμό αυτής της γνώριμης πλέον μουσικής.

Επιστροφή στο παρόν με ένα ελαφρύ τίναγμα

«Συγγνώμη, αφαιρέθηκα..Α ναι; Με είδες στο περίπτερο; Κάθε βράδυ εκεί είμαι..Είναι το στέκι μου..Ξέρεις την πρώτη φορά που πήγα σε αυτό το περίπτερο ήταν για να πάρω  μία αφίσα από ένα περιοδικό. Όχι για να την αγοράσω. Να την πάρω. Ντρέπομαι και που το λέω αλλά δεν είχα λεφτά ως συνήθως. Με έπιασε στα πράσα η περιπτερού όμως, η..» Παύση «όχι ονόματα. Η περιπτερού σκέτο λοιπόν. Μου χάρισε την αφίσα μαζί με το περιοδικό. Και μου χάρισε και ένα βιβλίο. Περίμενε να δεις.»

Ανοίγει εκείνη την πόρτα  δίπλα από τον καναπέ ,που τελικά θα ασχοληθούμε λίγο μαζί της  και επιστρέφει αμέσως με κάτι χοντρό ανάμεσα στα χέρια της. Κλείνει την πόρτα πίσω της που τρίζει παραπονεμένα. Αφήνει το βιβλίο πάνω στο τραπέζι

«Να μύρισε τις σελίδες. Έχεις μυρίσει κάτι πιο ωραίο; Ακούμπα και τα φύλλα με τα χέρια σου. Δε νιώθεις τις λέξεις να αγκαλιάζουν τα δάχτυλα σου; Όντως, όπως το είπες, μοναδικό συναίσθημα. Ε; Που είχα μείνει; Α ναι.. Ναι που λες η περιπτερού με ενημερώνει για όλες τις εξελίξεις και γενικά για όλα τα πράγματα. Μη κοιτάς που είναι περιπτερού, δεν έχει καμία σημασία αυτό…Ου άμα δεις πόσα ξέρει, θα πάθεις πλάκα! Την επόμενη φορά μπορεί να στη γνωρίσω. Θα μας πει και καμία ιστορία που τις λέει τόσο ωραία, ίσως μας πάει και στον κήπο που είναι γεμάτος λουλούδια..»

Ενώ τα χέρια παίζουν με την στραβή κοτσίδα, τα μάτια μετακινούνται πάνω στο τραπέζι και ανοίγουν απότομα από την έκπληξη

«Αλήθεια χάρηκες; Που με γνώρισες; Σοβαρά; Τι να σου πω. Όταν σε είδα στην πόρτα νόμιζα ότι θα πεθάνεις από την βαρεμάρα σου μαζί μου. Ε; Μπα όχι. Χαίρομαι που μπορώ να βάφω το μικρό δωμάτιο μου μόνη μου, που τα καλοκαίρια ο μπαμπάς βγάζει μερικά σανίδια από την σκεπή του δωματίου και κάθε βράδυ ξαπλώνω και βλέπω όλα τα αστέρια και κάνω ευχές όταν πέφτουν,που τα βράδια μας παίζει κιθάρα δίπλα στο ποτάμι με τα κρυσταλλένια νερά, που πάμε καμιά φορά στη θάλασσα και κάνουμε βραχιόλια από κοχύλια,που ζωγραφίζουμε με χρώματα τις πέτρες,  που καθόμαστε στην αιώρα και διαβάζουμε βιβλία τα οποία βρίσκουμε πεταμένα από δω και από εκεί-απίστευτο το τι πετάει ο κόσμος-, που η περιπτερού με τα λακκάκια στα μάγουλα  φροντίζει για τη μόρφωση μου, για τους ελάχιστους αλλά καλούς φίλους που έχω και για τις δικές σας ευχάριστες επισκέψεις. Οπότε όχι. Δε στεναχωριέμαι για τα λεφτά.»

Η πιτσιρίκα μετά από 1-2 στιγμές γνέφει καταφατικά , σηκώνεται παίρνει κάτι από το τραπέζι,του κλείνει το μάτι και πάει προς το μεγάλο παράθυρο

«Βεβαίως!όποτε το θελήσεις ξανά.Πρέπει να σου πω και το τραγούδι για να έχεις καλό ταξίδι. Κάτσε να δεις πως μου το έλεγε η γιαγιά μου…Πέτα πέτα πασχαλίτσα,πέτα πέτα μακριά…

Τα φώτα σβήνουν, η φωνή απομακρύνεται , το φως του φεγγαριού τρυπάει ύπουλα στο δωμάτιο και ένα δίσκος μπαίνει στο πικ-απ…