Η Φούντου

Το ωραίο πράγμα με το να μαθαίνεις κάτι καινούριο είναι ότι θυμάσαι κάτι παλιό. Ένα τραγούδι που είχες ακούσει κάποτε, μία ταινία που έτυχε να δεις, ένα όνομα που κάτι σου λέει, ένα στίχο γραμμένο σε ένα παλιό σημειωματάριο, μια αράδα που ξαφνικά αποκτάει νόημα ή ίσως στην συγκεκριμένη μας περίπτωση ένα βιβλίο από αυτά που διαβάζαμε τα καλοκαίρια με ένα παγωτό στο χέρι (δεν εξηγείται αλλιώς ο λεκές στο εξώφυλλο). Έτσι λοιπόν από αυτό το παλιό, μαθαίνεις μετά κάτι άλλο καινούριο και γεύεσαι το πιο νόστιμο πράγμα, τη χαρά της γνώσης. Με αφορμή λοιπόν ετούτο το εξαιρετικό ποίημα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες θυμήθηκα το βιβλίο της Βαρελλά που αναφέρεται στην αγάπη και στην ανιδιοτελής φιλία στην οποία καμία σημασία δεν έχει η ηλικία, το φύλλο, το είδος καθώς επίσης και στην κοινωνία που θα μπορούσαμε να φτιάξουμε αν σεβόμασταν το καθετί  γύρω μας και αν παλεύαμε για αυτό που θεωρούσαμε σωστό :  «Γιατί τι άλλο είναι η ζωή από ένας ατελείωτος αγώνας;

Αυτή άλλωστε δεν είναι η πίκρα της;

Αυτή όμως δεν είναι και η χαρά της;» *

Τί σημαίνει μοναξιά;

«Όταν σκέφτομαι τα περασμένα, βρίσκω πως η κυρία Έλλη, η θεία του Δώρου, είχε δίκιο να με λέει αγριοφουντουκιά. Ίσως τότε να ήμουν «άγρια», γιατί η μοναξιά είναι «άγριο» πράγμα.
Ήμουν σ’ εκείνη την γειτονιά ολομόναχη , χωρίς συντροφιά, χωρίς παρέα. Οι άνθρωποι που ζούσαν κοντά μου σε μου ‘ριχναν ούτε μία ματιά, ακόμη και όταν άνοιγα την ανοιξιάτικη ομπρέλα μου, ακόμη και όταν γέμιζα με πράσινες πινελιές την γκρίζα γειτονιά τους.
Αισθανόμουν ένα όρθιο «τίποτα» . Ένα όρθιο τίποτα με κορμό και κλαδιά.
Όμως εδώ και τρία χρόνια άλλαξε η ζωή μου. Η γειτονιά μου έκανε δώρο τον Δώρο, κι άρχισα να έχω και εγώ μία ιστορία. Πρωί πρωί βγαίνει από την πόρτα του χοροπηδώντας για το σχολείο, που απέχει δέκα βήματα από το σπίτι του. Μου λέει «καλημέρα» . Μπαίνει στην αυλή. Μου τον κρατά το σχολείο ως το μεσημέρι. Περιμένω ν’ ακούσω το κουδούνι και να τος. Χοροπηδάει σαν λαγός. Πάντα χοροπηδάει.
Όταν έρχεται να καθίσει επάνω μου , παίρνει μαζί του και μία κουρελού. Τη στρώνει στη διχάλα μου σαν σέλα, με καβαλάει σαν άλογο και πάμε παντού. Μιλάει μοναχός του, σαν να τον έχουν κουρντίσει. Το στόμα του δεν κλείνει ποτέ. Μου φέρνει βιβλία και μου τα διαβάζει φωναχτά. Βάζει σε κουτιά τζιτζίκια και μπάμπουρες και έρχεται στα κλαδιά μου να τα μελετήσει. Προσέχει το βάδισμα της κάμπιας πάνω στα κλαδιά μου. Μαθαίνει να μυρίζει τα αρώματα της φύσης μέσα από τα νιογέννητα φύλλα μου. Ευχαριστιέται το χάδι του αγέρα. Διακρίνει τους μικρούς εκείνους ψιθύρους που οι περισσότεροι άνθρωποι – αν και έχετε αυτιά-δεν τους ακούτε.
Σκέφτομαι λοιπόν πόσο όμορφο πράγμα είναι να σ ’αγαπούν και ν ‘ αγαπάς.Αλήθεια, πώς μπόρεσα να κάνω τόσα χρόνια χωρίς αυτόν; Πώς μπόρεσα να ζήσω με τη μοναξιά;» *

*αποσπάσματα από το βιβλίο της Αγγελικής Βαρελλά. Φιλενάδα, φουντουκιά μου. Εκδ. Πατάκης