Επίλογος

 

Θα περπατήσεις παρέα με ένα τραγούδι (γιατί εν τέλει τι άλλο σου έχει μείνει;)

Θα πείτε μαζί ένα ποτό σε ένα βρώμικο μπαρ κάπου σε ένα στενό

Ο μπάρμαν ένας ψηλός τύπος με ταττού και αλογοουρά θα σου δώσει το ποτό και θα φτύσει μια κατάρα που ανορεξικοί τύποι σαν εσένα «φιλοξενούνται» στο μαγαζί του

Η χοντρή σιλουέτα του Τσαρλς Μπουκόφσκι θα εμφανιστεί κάπου ανάμεσα στους καπνούς, η βαριά παλάμη του θα σε χτυπήσει στην πλάτη και θα αρχίσεις να μιλάς για τη ζωή που θα ‘θελες να έχεις και αυτός για παλιές και νέες γκόμενες

Η αγάπη σου μοιάζει με μια ξεθωριασμένη εικόνα σε ένα σκονισμένο συρτάρι, που και που στον ύπνο σου ψιθυρίζεις το όνομα της

Θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι ποιος άλλος ακούει το τραγούδι που ακούς και τι σκέψεις έκανε αλλά τέτοιες απορίες δεν απαντιούνται ποτέ και το ξέρεις

Θα κρύψεις σε φιλοσοφίες τις απόψεις που φοβάσαι να εκφράσεις και κάπου εκεί θα καταλάβεις πως τίποτα απ’όσα κάνεις δεν σε ευχαριστεί πραγματικά

Ίσως συναντήσεις το σωσία σου, έναν αντικειμενικά τέλειο και αξιολάτρευτο τύπο

-Ελπίζω κάποια στιγμή να εξαφανιστώ σαν να μην υπήρξα ποτέ
– έτσι και αλλιώς δεν υπήρξες ποτέ

(Το σώμα εξαφανίζεται, τα ρούχα πέφτουν άψυχα στο πάτωμα,ένας τύπος τα πετάει στα σκουπίδια και ο μπάρμαν πλένει το ποτήρι…Ένα ηχηρό και πικρό γέλιο ακούγεται. Όλα είναι σαν να μην συνέβη τίποτα)

Η φωτογραφία από την ταινία «The lost weekend» του 1945 σε σκηνοθεσία Billy Wilder με πρωταγωνιστή τον Ray Milland

όσα θα έγραφα, αν έγραφα

«Από τα όνειρα διαλέγεις όσα σου ζεσταίνουν καλύτερα την ψυχή»*

Κάπως έτσι θα το ξεκινούσα, υπό αυτούς τους ήχους, χωρίς δικά μου λόγια, σημάδι ότι το καλοκαίρι άφησε κάτι πίσω του

Θα ήταν χειμώνας, θα χιόνιζε βαριά, το σκηνικό θα ήταν δανεισμένο από τον Κάφκα, το σπίτι νοικιασμένο από την Norma Desmond, θα τα έπινες παρέα με την Elizabeth Taylor και θα σε ξελόγιαζε η κυρία Ρόμπινσον

Μετά θα έβαζα να παίξει η Συμφωνιέτα του Γιάνατσεκ, μπορεί και Μπαχ ή Μότσαρτ συνοδευόμενα από ένα νεύμα βαθιάς εκτίμησης στον Μουρακάμι και τον Φόρμαν για όσα με δίδαξαν μακριά από τις σχολικές αίθουσες

Θα ανταλάσσαμε 4-5 τυπικές κουβέντες την ώρα που η μουσική ίσα που θα ακουγόταν, ίσως να σου μιλούσα για όλα όσα θα θελα να γράψω για την «Σιωπή» του Σιουσακού Έντο αλλά δε μου βγαίνουν στο χαρτί μέχρι που η μουσική θα σκέπαζε μεγαλόπρεπα τη φωνή μου και θα έβαζε τέλος στο παράπονο μου

Θα ξεκρεμούσα τις αφίσες μου από τους τοίχους προσέχοντας μη βρω καμιά τρύπα από πίσω, σαν εκείνη που είχε σκάψει ο Τιμ Ρόμπινς στο The Shawshank Redemption καλύβοντας την με την αφίσα της Rita Hayworth

Σε αυτό το σημείο θα θυμόμουν τους Beatles, θα πακετάριζα το μοναδικό cd τους που κατέχω και χωρίς ντροπή θα τραγουδούσα φάλτσα το lovely Rita

Μετά από ένα λεπτό βαθιάς περισυλλογής θα φορούσα τα γνωστά μου ρούχα, θα έβαζα τα παπούτσια μου, θα έπαιρνα μία ομπρέλα για στήριγμα θυμίζοντας μία τραγική απομίμηση της αφίσας του Being there και θα έφευγα σφυρίζοντας

Θα άφηνα πίσω ένα βιβλίο μισοτελειώμενο, ένα τραγούδι μισοακουσμένο, μία ταινία μισογραμμένη,ένα παγάκι μισολιωμένο,μισή μουντζούρα στο τετράδιο,μισό χαμόγελο στα χείλη, μισό φεγγάρι στον ουρανό στη μισοκοιμισμένη μισοφωτεισμένη χώρα

Και κάπως έτσι θα το τελείωνα,χωρίς δικά μου λόγια, σημάδι ότι το καλοκαίρι άφησε κάτι πίσω του

«Και πια ήξεραν πως υπάρχει κάτι που πάντοτε μπορείς να το λαχταράς και καμιά φορά να το κερδίζεις: η ανθρώπινη τρυφερότητα»**

*απόσπασμα από το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» του Σελίν

**απόσπασμα από την «Πανούκλα» του Αμπέρ Καμύ

Η φωτογραφία και η μουσική από την ταινία Ο ΠΡΩΤΑΡΗΣ (Τhe Graduate) του 1967 σε σκηνοθεσία του Mike Nichols, τόσο αίτια όσο και αναίτια για αυτό το αποκρουστικό υποτιθέμενο κείμενο

 

Άτιτλο

32

Ένα πρωί, στην οδό Μπυντέ,αποφάσισα ότι δεν θα
ξαναπήγαινα εκεί κάτω.Έμεινα στο κρεβάτι μου.Δεν
υπήρχε τίποτα για φαγητό.Κατά τις δώδεκα το μεσημέ-
ρι κάθισα στο σκαμνί της κουζίνας και βάλθηκα
να σπάω μπαγιάτικα καρύδια πετώντας τα στο τζάμι,
όπως ο Τσαρλς Μπρόνσον στον Ταξιδιώτη της βροχής.

Το απόσπασμα από τα Κινηματογραφικά Φιλιά του Ερίκ Φοτορινό

Άγνωστα γαλλικά μονοπάτια

Το χέρι ελευθερώθηκε με μία επιδέξια κίνηση

Άρπαξε κάτι από το σακουλάκι και βούτηξε

Πέρασε στην απέναντι πλευρά

Τι υπάρχει στην απέναντι πλευρά;

Άραγε ο Σωκράτης με έναν χιτώνα να φιλοσοφεί;

Άραγε οι Mazzy Star;

Άραγε ο Lovecraft να λέει τρομακτικές ιστορίες;

Άραγε βρέχει;

Άραγε οι πατεράδες λένε καληνύχτα;

Άραγε οι γιαγιάδες πλέκουν κοτσίδα τα μακριά γκρίζα μαλλιά τους και οι παππούδες κάνουν μαγικά;

 Άραγε τα φυτά ανθίζουν και μαραίνονται;

Άραγε τα σχολεία έχουν χαρούμενα πρόσωπα;

Άραγε οι φίλοι μοιράζονται το φως και το σκοτάδι;

Άραγε μυρίζει φρέσκα φρούτα;

Άραγε τα κορίτσια κυνηγάνε πεταλούδες στα όνειρα τους;

Άραγε οι μάνες φιλάνε στο μέτωπο και ψιθυρίζουν στο αυτί των κοιμισμένων σπλάχνων τους;

Άραγε ακούγονται τα ρυθμικά βήματα των παιδιών πάνω στα χαλίκια;

Ένα δεύτερο ξεροκέφαλο χέρι άπλωσε τα δάχτυλα του διστακτικά

Σκόνταψε άχαρα πάνω στο κρύο γυαλί

Δεν είσαι έτοιμο για την άλλη πλευρά!

Και όμως είμαι… Είμαι δυνατό, νέο και περίεργο. Άσε με να περάσω

Είσαι μικρό ακόμα!

Τι υπάρχει στην άλλη πλευρά;

Φύγε απ’εδώ μικρέ

Υπάρχει ένας καλύτερος κόσμος στην άλλη πλευρά, το ξέρω και εγώ θέλω να πάω. Εδώ όλα είναι θλιβερά και φτωχά

Πότε αυτή η πλευρά δε θα είναι θλιβερή και φτωχή… Αυτή είναι η σωστή πλευρά… Αυτή είναι που θα έπρεπε να αναρωτιέσαι τι έχει… Εδώ είναι που θα βρεις όλα όσα ψάχνεις… Μη ξεχνάς ότι σε αυτήν την δική σου πλευρά, θα υπάρχει πάντα ένας τύπος που θα μπορεί να σε μεταφέρει με ασφάλεια στην άλλη πλευρά…Θα υπάρχει πάντα ο Yann Tiersen….

Κόκκοι άμμου

Κάποιο από αυτά τα πρωινά θα προσπαθήσω να με ανεχτώ

Κάποιο από αυτά τα πρωινά δε θα ξυπνήσω από το όνειρο

Κάποιο από αυτά τα πρωινά τα φώτα δε θα σβήσουν

Κάποιο από αυτά τα πρωινά οι γλάστρες θα σταματήσουν να είναι γλάστρες

Κάποιο από αυτά τα πρωινά θα συγκεντρωθούμε γύρω από το τραπέζι με μία κούπα γάλα χωρίς να έχουμε τίποτα να πούμε

Κάποιο από αυτά τα πρωινά θα παραχωρήσω  τη θέση μου στη Lilja και τον Volodja

Κάποιο από αυτά τα πρωινά θα παίζω συνεχώς στο μυαλό μου την τελευταία σκηνή από τους Μοντέρνους καιρούς

Κάποιο από αυτά τα πρωινά θα πάψω να είμαι εξωσχολική

Κάποιο από αυτά τα πρωινά θα μπω στις  παλιές σελίδες ενός βιβλίου μαζί με τη δικιά μου μπεζ Foxy Lady χωρίς εισιτήριο επιστροφής

Κάποιο από αυτά τα πρωινά θα πατήσω  επιφυλακτικά το πόδι μου πάνω στο γρασίδι και μετά θα επιστρέψω  πάλι στο σπίτι

Κάποιο από αυτά τα πρωινά θα διαπραγματευτώ σκληρά με τη βελόνα ενός πικ απ για να μου δώσει τη θέση της

Κάποιο από αυτά τα πρωινά θα εκλείψει το ά ενικό πρόσωπο

Κάποιο από αυτά τα πρωινά θα τρυπώσει η μυρωδιά φρέσκου καφέ από τη χαραμάδα και θα μου κλείσει παιχνιδιάρικα το μάτι

Κάποιο από αυτά τα πρωινά θα ευχαριστήσω τον Norman Feels για το χέρι που μου έτεινε κάποια μέρα κάποτε

Κάποιο από αυτά τα πρωινά τίποτα δε θα γίνει

Κάτι Μικρό & Πορτοκαλί

Ένα παράθυρο που βλέπει σε σπίτια.

Τα κεραμίδια χωρίζονται με φανταστικές γραμμές και το μέτρημα αρχίζει.

Μία παρόρμηση να ανέβω σε εκείνα τα κεραμίδια.

Ίσως δω το βουνό από εκεί πάνω. Εκείνο που έχει ένα δρόμο που μοιάζει με Μ. Ή με W αν το δεις από άλλη μεριά. Ίσως και με Σ. Βέβαια μπορείς να πεις ότι είναι και δύο Λ κολλημένα. Θα μπορούσε να είναι και μία κλεψύδρα κομμένη στη μέση. Θα μπορούσε…

Η αίσθηση κάτι πικρού στην άκρη της γλώσσας.

Κάτι κρύο τη διώχνει.

Στο μυαλό γυρνά συνεχώς εκείνη η μελωδία.

Ένα τσίμπημα στην άκρη των χειλιών και ένα στόμα που ανοίγει.

Η γλώσσα εξερευνεί ανυπόμονα την τροφή όπως ένα παιδί το καινούριο του δώρο.

Ένας αντίχειρας σηκώνεται και ένα χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπο.

Το παράθυρο ποτέ άλλοτε δεν είχε τόσο όμορφη θέα.

Κάτι Μικρό & Γκρι

Ο ήχος ενός ποδιού που ανεβοκατεβαίνει συνεχόμενα.

Ο ήχος από δύο χέρια που μαλώνουν άγρια.

Ο ήλιος φωτίζει το χώρο και η σκόνη ξεσπά σε έναν ασταμάτητο χορό.

Το πόδι ακινητοποιείται. Σιωπή.

Μία σταγόνα πέφτει από το κλαδί ενός δέντρου και σκάει στο πεζοδρόμιο.

Και όλα ξαναρχίζουν.

Κάτι Μικρό & Άσπρο

 

Πάντα κοίταζα τα δάχτυλα των ανθρώπων. Μικρά, λεπτά, χοντρά, μεγάλα, με μεγάλα νύχια, με μικρά νύχια, σκισμένα, απαλά, με δαχτυλίδια, χωρίς δαχτυλίδια, ευαίσθητα, τρυφερά, παιχνιδιάρικα , σοβαρά ,ανήσυχα, σφιγμένα, χαλαρά, νευρικά, ήρεμα . Πάντα έπαιρνα τις περισσότερες πληροφορίες και έβγαζα τα πιο ασφαλή συμπεράσματα.

Σε όλα τα δάχτυλα αλλά κυρίως σε αυτά που φέρνουν την μουσική…

 

Καλώς Σας Βρήκαμε

Απλά Δοκιμάζουμε Το Blog…Από Δευτέρα Περισσότερα