Ιδέα για αποτυχημένη ταινία Νο1

Η παρακάτω ιστορία ειν..
Βρε βρε καλώς την μας και λέγαμε ποιος μας έλειπε τόσο καιρό
Προσπαθώ να στήσω μια ατμόσφαιρα εδώ, θα σε παρακαλ..
Ναι το βλέπω και γι’αυτό νιώθω υποχρέωση μου να προειδοποιήσω όποιον ψυχασθενή αναγνώστη σε διαβάζει/βλέπει να βρει έναν καλύτερο τρόπο να περάσει την ώρα του και..
[ακούγεται κραυγή πόνου, επιβλητική μουσική, εκτυφλωτικό φως στον/στην αφηγήτρια και…..]

Η παρακάτω ταινία είναι αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκε κάπου στην ύπαιθρο στις αρχές του 20 αιώνα όταν τα νεαρά κοριτσόπουλα έπνιγαν τις μύχιες επιθυμίες τους σε μουλιασμένα από τα δάκρυα ημερολόγια και την θηλυκότητα τους κάτω από φούστες μέχρι τον αστράγαλο
(μωρ’τι μας λες! Αίσχος!) [δεύτερη κραυγή πόνου]
[το φως σβήνει και από πίσω αρχίζει να παίζει το φιλμ ενώ ο αφηγητής συνεχίζει να μιλάει]

Ήταν ένα σπίτι όπως όλα τα άλλα, ο πατέρας δούλευε σκληρά και το βράδυ γυρνούσε στο σπίτι έπινε 2 μπύρες και έπεφτε για ύπνο. Ενίοτε μάλωνε με την μητέρα και καμιά φορά την έδερνε. Βλέπετε, ο πατέρας είχε μια αδυναμία, ή μάλλον δύο στις γυναίκες και στο ποτό. Πώς είπατε; Κλισέ; Ποιος σας είπε ότι θα δείτε κάτι πρωτότυπο εδώ; Ναι βέβαια, μπορείτε να αποχωρήσετε, όχι κύριε τα λεφτά του εισιτηρίου δεν επιστρέφονται. Πίσω λοιπόν, η μητέρα υποσχόταν ότι θα τον άφηνε, τον απειλούσε , αυτή είχε στα νιάτα της και άλλες προτάσεις αλλά γέρασε, την πέθαινε, μόνο να κοπροσκυλιάζει ξέρει και να σέρνεται πίσω από κείνη την τεκνατζού (ναι δεν είπε τεκνατζού αλλά μας βλέπουν και παιδιά) και δώσε να χτυπιέται στα πατώματα και να τον καταριέται. Α και τα παιδιά σαν τα μούτρα του τα έκανε ειδικά εκείνη η μεγάλη θα τους κουβαλήσει κανένα μπάσταρδο καμιά μέρα (ναι μπάσταρδο είπε,συγνώμη παιδιά). Αφού λοιπόν έδερνε λίγο τη μητέρα, ο πατέρας πήγαινε να παρηγορηθεί στην αγκαλιά της Α. (ονόματα δεν λέμε, δεν είμαστε κουτσομπόληδες εμείς.Αλλά με τον πατέρα θα ασχοληθούμε στο μέλλον αν βρούμε παραγωγούς για το πόνημα μας εκείνο)

Η κόρη λοιπόν, αχ! η κόρη, ήταν αυτό που θα λέγαμε κελεπούρι, ήταν τόσο κελεπούρι που είναι η μοναδική στην ασπρόμαυρη ταινία μας με χρώμα. Τα αγόρια έκαναν ουρά για να βγουν ένα ραντεβού αλλά σε αυτήν δεν πολυάρεσαν, τους θεωρούσε όλους κουτούς. Παρόλα αυτά μόνο και μόνο για να εκνευρίζει την νευρασθενικιά μητέρα της τους γλυκοκοιτούσε όλους. Άφηνε δήθεν τυχαία ξεκούμπωτο το τελευταίο κουμπί της μπλούζας και μέχρι και ο πάτερ ορκίζονταν αυτόπτες μάρτυρες έριχνε κρυφές ματιές στο μπούστο της [ΘΑ ΚΑΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΑΠΙΣΤΗ (κραυγή πόνου)] Η μητέρα δεν επέτρεπε τη μουσική στο σπίτι εκτός από κλασσική σε σπάνιες περιπτώσεις ευθυμίας, γι’αυτό και η κόρη έταξε φιλί στο σπυριάρικο γειτονόπουλο με αντάλλαγμα ένα βινύλιο των AC/DC. Έπειτα ισχυριζόταν ότι το χαστούκι που έφαγε εκείνη την μέρα από την μητέρα άξιζε και με το παραπάνω [ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ AC/DC ΣΤΗΝ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΗΛΙΘΙΑ] Σκάστε και μην με διακόπτετε (συγνώμη παιδιά). Άλλη μια φορά η μητέρα την έπιασε να καπνίζει στην πίσω αυλή, δεν ήταν και δύσκολο, η κόρη πετούσε επίτηδες τις γόπες στη γλάστρα «πότε θα μεγαλώσεις; Πότε θα συμμορφωθείς; Ούτε να ράβεις ξέρεις ούτε να μαγειρεύεις, κανένας δεν θα σε πάρει, εδώ θα σε έχω μέχρι να με πεθάνεις άχρηστη. Ο θεός βλέπει τι τραβάω από σένα και με λυπάται» και όσο η μητέρα φώναζε τόσο η άλλη το απολάμβανε. Πώς είπατε; Α ναι, μίσος! Ο πατέρας πέθαινε για την κόρη, ήταν το καλύτερο πράγμα που του είχε τύχει και η κόρη τον λάτρευε, πίστευε ότι η μητέρα της φταίει για την συμπεριφορά του. Ναι ναι τελειώνουμε, μην ανησυχείτε. Μια μέρα λοιπόν ο πατέρας αγόρασε στην κόρη ένα σκύλο πολύ χαριτωμένο. Πρώτη φορά η κόρη ήταν υπεύθυνη για κάτι και θα το ομολογήσουμε ότι τα πήγαινε εξαιρετικά καλά. Μάλιστα είχε σταματήσει να προκαλεί και την μητέρα της με οποιονδήποτε τρόπο, μέχρι και στην εκκλησία πήγαινε αν και δεν είχε βρει ποτέ τον Θεό εκεί μέσα. ο πατέρας καμάρωνε «ορίστε»,είπε στη μητέρα, «στο είπα ότι δεν είναι κακό παιδί, απλά θέλει τον τρόπο της». Δεν την θέλω να προσέχει σκύλους, να νοικοκυρευτεί τη θέλω και με αυτό το μούλικο στα πόδια μας δεν θα το κάνει ποτέ, σκεφτόταν η μητέρα. Μια μέρα λοιπόν άφησε το σκύλο ελεύθερο και άμαθος όπως ήταν έπεσε στο πρώτο αυτοκίνητο που βρήκε. «Μην κλαις» είπε η μητέρα, «χαϊβάνι ήταν δεν καταλάβαινε, ντύσου να πάμε εκκλησία και αν δω κουμπί ξεκούμπωτο, ορκίζομαι να σε σκοτώσω όταν φτάσουμε σπίτι.»
Και κάπως έτσι κήρυξε πόλεμο και με τη μητέρα και με το θεό ενώ ο πατέρας…α θα ασχοληθούμε είπαμε άλλη φορά με αυτόν. Ε;Ναι ναι τέλος.

Τέλος.

Η ταινία πάτωσε στα ταμεία ενώ η γραφούσα κατηγορήθηκε για αθεϊσμό, σεξισμό,απλοϊσμό και μια σειρά άλλους –ισμούς ενώ γνωστό σάιτ έγραψε «Την επόμενη φορά που θα την τρώνε τα δάχτυλα και θα θέλει να γράψει κάτι, ας γράψει τον επικήδειο της»
Πολλοί ισχυρίζονται πως τον γράφει και ότι θα γίνει best seller

Advertisement

Βράδια

Τρέλα, το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ
Πρωί: Ξύπνα. Πήγαινε στο κρεβάτι, πήγαινε για ύπνο
Αυτό είναι τρέλα. Σωστά;*

Ένα βράδυ που καταλάβαμε ότι ο κόσμος θα καταστραφεί, μαζευτήκαμε στη λίμνη με μπύρες και διαβάζαμε τα αγαπημένα μας αποσπάσματα.Γιατί ο κόσμος ήταν έτοιμος να καταστραφεί

Ένα βράδυ που μαντέψαμε ότι δύο ήλιοι θα ανέτειλαν, καθόμασταν σε ένα παγκάκι συγχρονίζοντας τα ρολόγια μας και προσπαθώντας να καταλάβουμε σε ποιανού το όνειρο τρυπώσαμε λαθραία. Γιατί δύο ήλιοι ήταν έτοιμοι να ανατείλουν

Ένα βράδυ που όλα άρχισαν να τρελαίνονται,πυροβολήσαμε τις τηλεοράσεις μας και ελευθερώσαμε όλους τους καταπιεσμένους κινηματογραφικούς ήρωες και τους αφήσαμε να ζήσουν ελεύθεροι. Γιατί όλοι είχαν αρχίσει να τρελαίνονται

Ένα βράδυ που είδαμε την κοινωνία να γίνεται σκληρή, της γράψαμε ένα χλευαστικό τραγούδι και το παίζαμε ξανά και ξανά μέχρι που άρχισε μόνη της να κλαίει. Γιατί έτσι νιώθαμε ότι έπρεπε

Ένα βράδυ που το τέλος δεν ήταν καλό, ξαναγράψαμε τις ταινίες με happy end και πουλήσαμε το πιο μεγάλο μας χαμόγελο μπροστά στην κάμερα. Γιατί έζησαν αυτοί καλά και μαζί καλύτερα

Ένα βράδυ που ο πλανήτης αυτός δε μας χωρούσε, κάναμε ωτοστόπ και πήγαμε σε άλλον και οι σελίδες ήταν πουλιά, ο ήλιος μας χτυπούσε στο πρόσωπο και η θάλασσα μας έβρεχε τα πόδια. Γιατί ο πλανήτης αυτός μας κούρασε

Ένα τέτοιο βράδυ κοιμήθηκα ήρεμα και ωραία, γιατί μέχρι και εγώ πίστεψα αυτό που έγραψα

Η φωτογραφία και το κείμενο στην αρχή από την ταινία «A woman under the influence» (Μια γυναίκα εξομολογείται) του 1974 σε σκηνοθεσία John Cassavetes με πρωταγωνιστές την οδυνηρά συγκλονιστική Gena Rowlands και τον Peter Falk. 

Να μου συγχωρεθεί το γλυκανάλατο κείμενο αλλά αν δεις αυτήν την ταινία, κάτι πρέπει να σκεφτείς για να μη σε πάρει από κάτω.

Εις το επανιδείν

 

Έλλειψη ανθρωπισμού

Έλλειψη ανθρωπισμού είναι αυτό που κατακλυζόμαστε από εκπομπές μαγειρικής ενώ άλλοι ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε

Έλλειψη ανθρωπισμού είναι που ο κυρ Γιάννης εδώ από κάτω κάθε πρωί ζητιανεύει για ένα τσιγάρο και συνήθως κανείς δεν του δίνει

Έλλειψη ανθρωπισμού είναι που προσπαθούν να μας πείσουν ότι κάποιοι γεννηθήκαμε πλούσιοι και κάποιοι φτωχοί και τίποτα δε μπορεί να το αλλάξει αυτό

Έλλειψη ανθρωπισμού είναι που όταν βγαίνουμε έξω και περνάμε καλά δίνουμε και ένα 50λεπτο σε αυτόν τον καημένο τον φτωχό παππούλι που δε μπορεί και αυτός να διασκεδάσει όπως εμείς

Έλλειψη ανθρωπισμού είναι οι σκύλοι που βλέπεις αδέσποτοι επειδή ναι μεν είναι και λίγο μόδα να έχεις ένα κουτάβι αλλά όταν μεγαλώσει «πιάνει πολύ χώρο» και τι να το κάνεις

Έλλειψη ανθρωπισμού είναι οι άστεγοι που δεν τους αφήνουν να μπαίνουν στα αστικά γιατί βρωμάνε και έχουν αρρώστιες και δε θέλουμε να κολλήσουμε και τίποτα, άσε που μερικές φορές σου χαλάνε και την αισθητική

Έλλειψη ανθρωπισμού είναι που εξακολουθείς ακόμη και τώρα να ψηφίζεις Χ.Α γιατί στο κάτω-κάτω εσένα δεν σε πείραξαν ποτέ και τι σε νοιάζει τι κάνουν αλλού.Και μπράβο τους κιόλας που μοιράζουν τρόφιμα στον κόσμο

Έλλειψη ανθρωπισμού είναι που συμπονάς τους μετανάστες που ήρθαν για ένα καλύτερο μέλλον αλλά φωνάζεις να τους διώξουν γιατί μας παίρνουν τις δουλειές και γιατί τόσες άλλες χώρες υπάρχουν να πάνε να μείνουν στην δικιά μας έπρεπε να έρθουν;!

Έλλειψη ανθρωπισμού είναι τα like που κάνεις σε ομάδες για να σωθεί το περιβάλλον και τα υπό εξαφάνιση είδη και νιώθεις περήφανος που και σήμερα έκανες το καθήκον σου χωρίς να χρειαστεί να βγεις από το σπίτι σου

Έλλειψη ανθρωπισμού είναι που παιδιά δεν μπορούν να πάνε σχολείο ενώ εγώ και εσύ μπορέσαμε,

άδικο δεν είναι;

(Για να μην υπάρξουν τυχόν παρεξηγήσεις δεν θέλω να το «παίξω» αυθεντία γράφοντας το παραπάνω κείμενο, αυτοκριτική κάνω )

Η φωτογραφία από την ταινία «Ξεχασμένοι από την κοινωνία» (Los olvidados) του 1950 σε σκηνοθεσία του Luis Bunuel 

Ανείπωτα άηχα ακούσματα

«Φτάσε. Νιώσε το. Ήθελα να σου μάθω τα πάντα, ότι υπάρχει και δεν υπάρχει σε αυτή τη γη.Ό,τι μας ανήκει για τόσο λίγο και τι είμαστε εμείς πάνω σε αυτή.Το φως που φέρνουμε και αφήνουμε πίσω με τις λέξεις.Μπορείς να δεις 5.000 χρόνια πίσω με το φως των λέξεων.Όλα όσα αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε, ξέρουμε και μοιραζόμαστε με λέξεις, έτσι ώστε μία ψυχή να μη ζει στο σκοτάδι ή να χάνεται ολοκληρωτικά με το θάνατο. Αλλά εγώ ξέρω. Ξέρω μία λέξη με την οποία μπορώ να βάλω ολόκληρο τον κόσμο στα χέρια σου και οτιδήποτε και αν στοιχίσει σε εμένα δε θα πάρω λιγότερα»*

Η ανωνυμία μου θα με σώσει από τη ντροπή, το ποίημα που σκεπάζει τη νύχτα τα βράδια θα χαθεί με τον καιρό, δε μπορώ να απαγγείλω με πάθος ούτε την πρώτη στροφή

Τα γέλια που ακούς ή δεν ακούς και απλά φαντάζεσαι ότι υπάρχουν πηδάνε σαν λιοντάρια σε τσίρκο μέσα στα δαχτυλίδια του καπνού που όλο και κάτι συμβολίζουν σε αυτό το ακατανόητο κείμενο

Κάποιοι κάπου ακούν τις μπλεγμένες σκέψεις που έχεις μέσα στο κεφάλι σου, ποτέ δεν έδωσες δεκάρα για το τι σημαίνει κατανόηση και όλες αυτές οι ηθικές βλακείες

Ένας γέρος απειλεί να πεθάνει, φτύνει και καταριέται θεούς και δαίμονες, αρχίζει να βρέχει και κάνει κρύο, σκεπάζεται με ένα χαρτόκουτο, αύριο θα έχεις ξεχάσει, αυτός όχι

Το μαύρο κουτί θα μας ξεβράσει με βοή κάποια μέρα πιο ξεθωριασμένους, άχρωμους,λιγότερο τέλειους

Θα πνιγούμε φωνάζεις άηχα στις 3 τελίτσες που υπονοούν λέξεις που κανείς ποτέ δε λέει

Τα μαλλιά σου γλύφουν τις φλόγιες της δικιάς μας κόλασης, εκεί που οι θρύλοι της ροκ γρατσουνάνε τις κιθάρες τους και οι συγγραφείς τις πονεμένες πένες τους λίγο πριν αυτοκαταστραφούν ξανά

Η αιώνια πάλη με το πάλι, δεν ακούς δε βλέπεις δε μιλάς, ξέρεις πως είναι τα πρόσωπα των ανθρώπων όταν χαίρονται, ξέρεις να θυμώνεις και να παλεύεις, ψιλαφίζεις προσεκτικά την ρυτίδα ανησυχίας στο μέτωπο,βυθίζεις τα χέρια σου στο τρίχωμα του σκύλου και ξέρεις όσα δε ξέρουμε

Άνθρωποι προσπαθούν να σε πείσουν ότι το θέατρο του παραλόγου που παρακολουθείς είναι ένα υπερθέαμα, αν και βαθιά σου ξέρεις ότι το σενάριο μπάζει από παντού

Η παρωδία θα τελειώσει όταν μια μισότυφλη δασκάλα και μια τυφλή μαθήτρια σου μάθουν να διαβάζεις με τα χέρια και να ακούς με την καρδιά. Ίσως ολα τότε γίνουν διαφορετικά.Ίσως και όχι.Τουλάχιστον θα έχεις μάθει να «βλέπεις»

«-Έχεις κάτι τελευταίο να πεις;
-Άμπρα Κατάμπρα!»**

*Τα λόγια στην αρχή και η φωτογραφία από την ταινία The Miracle Worker (Το θαύμα της Ανν Σάλιβαν) του 1962 σε σκηνοθεσία Arthur Penn με πρωταγωνίστριες τις εξαιρετικές Anne Bancroft και Patty Duke, αποκλειστικά υπαίτιες για αυτή τη μπερδεμένη επιστροφή

** ατάκα από την ταινία The Prestige (2006) σε σκηνοθεσία Christopher Nolan

αυθόρμητα

Αποφάσισα να κατέβω από το ροζ συννεφάκι μου, αυτό του αυριανού φοιτητή που θα σπουδάσει κάτι που το γουστάρει απίστευτα, θα μένει στο δικό του σπιτάκι με μια μεγάλη βιβλιοθήκη, θα ακούει ροκ μουσική μέχρι να τον πονέσουν τα αυτιά και θα βλέπει μανιωδώς ταινίες του 30’ του 40’ του 50′

Θα θελα να ακούγαμε kill the cat μέρα νύχτα και να γελούσαμε με τα ξινισμένα μούτρα της πραγματικότητας,να διαφωνούσαμε για το καλύτερο κινούμενο σχέδιο όλων των εποχών, θα θελα να ξυπνούσαμε το χάραμα και ο κόσμος να έβγαινε στους δρόμους με τις πιτζάμες και τις παντόφλες, οι γιαγιάδες με τις μαντίλες στα κεφάλια, όλοι μαζί, θα θελα οι μπούρδες που γράφω τώρα να ήταν κάτι παραπάνω, θα θελα να είχα κάτι παραπάνω τώρα, θα θελα όλα να αποκτούσαν την γοητεία του ασπρόμαυρου,να μην χωρούσαν τα όνειρα μας πουθενά,να σου έδειχνα πως κάνουν τα κουτάβια μου όταν μαλώνουν και να σου φτιαχνόταν η μέρα, θα θελα να είχαμε όλοι τις 18χρονες έγνοιες, θα θελα να είχα κάτι ελπιδοφόρο να απαντήσω στην άλλη φωνή του σταθερού, θα θελα να ήμασταν ταινία με χάπι εντ, δίσκος με μεγαλόπρεπο κλείσιμο, παράσταση με χειροκρότημα, θα θελα η δικαιολογημένη γκρίνια να γινόταν δικαιολογημένη χαρά, θα θελα να μην ήμασταν εγωιστές,θα θελα να μην μας τρόμαζαν οι σκιές, θα θελα τα σχολεία να γέμιζαν φωτογραφίες ποιητών στους τοίχους, η απεργία των δασκάλων να πιάσει τόπο, οι καθηγητές να ήταν σαν αυτούς που εγώ αγάπησα, τα λινκάκια και οι φωτογραφίες να βρίσκανε αντίκρυσμα,να μην γυρνούσαμε στα ίδια, ο κόσμος να ξαναφτιαχνόταν και εγώ να το βούλωνα επιτέλους,θα θελα όλα αυτά να μην ήταν ουτοπικά,να θέλαμε τα ίδια και να τα διεκδικούσαμε

θα θελα γαμώ το κάτι άλλο, θα θελα να στέλναμε φιλιά στο χάος

Η φωτογραφία από την ταινία «Η τελευταία παράσταση» (The last picture show) του 1971 σε σκηνοθεσία Peter Bogdanovich και πρωταγωνιστές τους Jeff Bridges,Timothy Bottoms και Cybill Shepherd

Στα ψηλά

Τα παιδιά δεν πρέπει να κοιμούνται.
Ξυπνούν μια μέρα πιο γερασμένα,
μεγαλώνουν πριν καν το καταλάβεις.*

Το λογικό και το άλογο,

Την ώρα που μία κλεισμένη χούφτα μουρμουρίζει ασυναρτησίες στο αυτί ενός μοναχικού τύπου

Ενώ την ίδια ώρα σε μία άλλη χώρα οι δείκτες σχεδιάζουν τα όνειρα τους στον αέρα

Αυτά τα όνειρα είναι όλα εκείνα που άφησες ένα πρωί ελεύθερα και με το φύσημα του ανέμου ταξιδεύουν με οδηγό μια χρυσαλλίδα στη χώρα που ίσως γίνουν πραγματικότητα

Σε αυτή τη χώρα η κλεισμένη χούφτα του μοναχικού τύπου θα άνοιγε και από μέσα της θα ξεπηδούσε πολύχρωμη χρυσόσκονη

Και αυτή η χρυσόσκονη θα έκανε τη δουλειά που θεωρούσε αυτή σωστή και θα έπεφτε πάνω στα κεφάλια των νεαρών παιδιών ακριβώς λίγο πριν ακολουθήσουν πετώντας την περιέργεια τους.

Την ίδια χρυσόσκονη θα κυνηγούσαν οι δείκτες που έχουν μάθει μόνο να δείχνουν και οι χούφτες που έχουν μάθει να χτυπάνε τα τραπέζια

Τότε τα παιδιά θα άνοιγαν τη σχολική τους τσάντα και θα την άφηναν να τρυπώσει μέσα στον μοναδικά ξαναγραμμένο Μικρό πρίγκιπα τη στιγμή ακριβώς που γελώντας δυνατά, θα χάνονταν ένα-ένα μέσα στην κουφάλα του δέντρου…

*Οι φωτογραφίες και τα λόγια στην αρχή από την ταινία Finding Neverland (Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ) του 2004 σε σκηνοθεσία του Marc Foster με πρωταγωνιστές τους Johnny Deep και Kate Winslet

Μπες βγες

Στις δύσκολες,στις εύκολες και στις ουδέτερες στιγμές αρκούσε η στέγη του σπιτιού σου και ένα μαγικό πανί πίσω από το οποίο ένας δαιμόνιος σκηνοθέτης θα σου έκλεινε το μάτι.Το ίδιο αρκεί και τώρα.

…………….
Βούτηξε το χέρι μέσα στο βάζο με το μέλι και έντυσε στο μυαλό του τη στιγμή με μουσική διαφορετική από τη δικιά μου ή τη δικιά σου.Μπορεί και ίδια. Δε θα μάθω και δε θα μάθεις ποτέ.

Η παραπάνω κίνηση έγινε πολλές φορές έως ότου μπορούσε με σιγουριά να προσδιορίσει ακριβώς τη γεύση.Κάποια μέλισσα αποσυμβόλισε τη σκηνή . Δε θα μάθω και δε θα μάθεις ποτέ τι σκεφτόταν τότε ούτε τι απέγινε μετά από αυτό.Σε αυτήν την ιστορία που δεν ξέρω αν την επινόησα ή αν επινοήθηκε μόνη της, εγώ δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω.
……………..

Κάποιο από τα τρένα θα σταματήσει να με πάρει μαζί του, είμαι 7 χρονών και μετά 17,πάντα στα ίδια χάλια, και οι μέρες περνούν και όλο και μεγαλώνω και ακόμη περιμένω ένα τρένο που ίσως πέρασε ίσως και όχι.

Οι ήχοι φεύγουν,ο χρόνος κυλάει,οι λέξεις σβήνουν,η γη γυρίζει όπως μπορεί και το μόνο που μένει είναι ένα εκφραστικό βλέμμα που μιλάει όπως δε μίλησε κανείς.Ένας μισότυφλος φωτογράφος αναλαμβάνει να μας δείξει τα υπόλοιπα.

Όταν κλείνω τα μάτια, φημολογείται ότι είπε, προσπαθώ να ακούσω τις σταγόνες της βρύσης να σκάνε στο νεροχύτη και όταν τελικά τις ακούω νιώθω την μεγαλύτερη ανακούφιση στον κόσμο. Και εσύ τι κάνεις για να νιώσεις ανακούφιση;,φημολογείται ότι ρώτησε. Εγώ, απάντησε, αυτοσαρκάζομαι

Και πιάνει, ρώτησε. Εξαρτάται, απάντησε

………………………..

Ο κόσμος αυτός για τον οποίο με μεγάλωσες δεν είναι αυτός για τον οποίο μου έλεγες στα παραμύθια.Θα δημιουργήσω το δικό μου και όταν τελειώσω, θα σε περιμένω στις κυψέλες που ολόκληρα ποιήματα γράφτηκαν και ξεγράφτηκαν γι’αυτές.

………………………

Ο καθένας προσθέτει και αφαιρεί και πολλαπλασιάζει άμα θέλει, μακάριοι αυτοί που απόλαυσαν το μέλι και κανείς δεν τους είπε πως και γιατί.

………………………

Erase una vez….*

Οι φωτογραφίες από την ταινία «The Spirit Of The Beehive»( Το πνεύμα του μελισσιού) του 1973 σε σκηνοθεσία του Victor Erice και με πρωταγωνιστές τους  Fernando Fernán Gómez, Teresa Gimpera και την απίστευτη Ana Torrent

*=Μια φορά και έναν καιρό

Στα χαμηλά

Όταν το παιδί ήταν παιδί, 
τα μούρα έπεφταν σαν μούρα στα χέρια του,
και σήμερα το ίδιο.
Τα φρέσκα καρύδια του »έγδερναν» τη γλώσσα
το ίδιο και σήμερα.
σε κάθε βουνό, 
υπήρχε η επιθυμία για άλλο βουνό, 
και σε κάθε πόλη,
λαχτάρα για μια ακόμα μεγαλύτερη πόλη, 
και εξακολουθεί και σήμερα έτσι να είναι.*

Όσο και αν ξεγελαστείς το χρώμα του ουρανού δε θα το αλλάξεις, άραγε  αναρωτιέσαι γιατί αυτό το χρώμα ονομάζεται μπλε και όχι κόκκινο; Μπορείς όμως να αλλάξεις τα ονόματα των χρωμάτων.

Ακόμη και αν βάλεις όλη τη θέληση σου δε πρόκειται να πετάξεις μακριά. Γι’αυτό και τα βραδινά μας όνειρα είναι τα πάθη ή οι επιθυμίες μας που δεν πρόκειται ποτέ να πραγματοποιηθούν.

Το ασπρόμαυρο βλέμμα της μικρής μου πολύτιμης αγάπης κοιτάζει βαριεστημένα μία τηλεόραση που δεν καταλαβαίνει τι λέει. Όταν κοιμάται πάνω μου ανασαίνει βαριά. Θα ‘θελα να μπω σε αυτό το όνειρο και να κρυφοκοιτάω πίσω από ένα μικρό μπεζ αυτί όση ώρα θα μασάει τριαντάφυλλα και θα κάνει κόλπα στο χορτάρι.

Τα σίδερα των φυλακών που δημιούργησες είναι φτιαγμένα από όσα κάνεις ή δεν κάνεις, μια τροποποίηση στις λέξεις και μπορείς να είσαι ελεύθερος ξανά.

Οι σκέψεις μπροστά από τα έκτακτα αποκόμματα που μαζεύεις ή σου πετάνε καθημερινώς μην περιμένεις να σε οδηγήσουν πουθενά.

Κανείς δε γιάτρεψε τις πληγές του ακούγοντας τα στόματα που ανοιγοκλείνουν μανιωδώς,στράφηκε στα χέρια που έχουν μάθει να αγκαλιάζουν.

Όταν το παρακάλι ενός άγνωστου άστεγου είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι πριν πέσεις για ύπνο, επιβάλλεται αύριο να ξυπνήσεις διαφορετικός.

Βλέπεις ότι βλέπω;

* Το ποίημα στην αρχή και οι φωτογραφίες από την ταινία «Τα φτερά του έρωτα» (The Wings Of Desire) του 1987 σε σκηνοθεσία του μοναδικού Wim Wenders με πρωταγωνιστή τον τεράστιο Bruno Ganz

Π.Π

Οι σώας τας φρένας και οι άνθρωποι που διαθέτουν έστω και ελάχιστη αισθητική παρακαλούνται να μη συνεχίζουν την ανάγνωση του παρακάτω κειμένου.

Το ίδιο το μπλογκ

Η κουρτίνα ανοίγει. Η πρωταγωνίστρια έχει πλάτη στο κοινό. Κάθεται σε μία καρέκλα και κάτι μουρμουρίζει. Θα ακουγόταν τι αν η κυρία στην πρώτη σειρά δεν έτρωγε τόσο δυνατά τα πατατάκια της. Η κουρτίνα ξανακλείνει. Ξανανοίγει σε λίγα δευτερόλεπτα. Η κυρία συνεχίζει να τρώει αμέριμνα,το μικρόφωνο ανοίγει…

-Με βάση λοιπόν τα παραπάνω φαίνεται ότι η αρετή είναι διδακτή και….

-Ει στάσου. Τι αυθαίρετο συμπέρασμα είναι αυτό;

–Το έχει αποδείξει

-Λανθασμένα

-Τελείωνε καμιά φορά,νυστάζω

-Κάτι τέτοιο αρνούμαι να γραφτεί!

-Τι εννοείς αρνείσαι;Ότι σου λέω εγώ θα κάνεις!

-Όχι ότι θέλω εγώ θα κάνω!Δε θα με κάνεις εσύ ρεζίλι σε όλους!

-Τί απόψεις είναι αυτές;Εγώ έχω το πάνω χέρι

-Ταλαίπωρο,τόσα ξέρεις τόσα λες…Αν δεν υπήρχαμε εμείς,τίποτα από αυτά που ξέρεις σήμερα δεν θα υπήρχε

Ο πρωταγωνιστής κορδώνεται και στρείβει περήφανα το μουστάκι του.Φυσικά όσοι κάθονται πίσω από τον ψηλό τύπο με την αλογοουρά,τρίτη θέση δεξιά, πέμπτη σειρά, είναι αδύνατον να δουν την παραπάνω σκηνή

-Θες να μου πεις δηλαδή ότι οι ιδέες είναι δικές σας και πως εμείς αποτελούμε το μέσο για να διατυπωθούν οι ιδέες σας;

-Αυτό ακριβώς

-Και δηλαδή το «Love is not love ,which alters when it alteration finds,Or bends with the remover to remove:»* δεν το έγραψε ο Σαίξπηρ;

-Όχι βέβαια

-Μμμμ μάλιστα. Τα μάτια της πρωταγωνίστριας λάμπουν.Φυσικά αυτό δε μπορεί να συμβεί, αλλά λέμε τώρα… Μάλιστα. Η πρωταγωνίστρια από ότι φαίνεται ξέχασε τα λόγια της αλλά ο αγχωμένος κύριος μπροστά μπροστά δε φαίνεται να το πρόσεξε.Ο πρωταγωνιστής μουτζώνει την πρωταγωνίστρια( είπαμε η τρίτη σειρά δε τα βλέπει αυτά) και της ψιθυρίζει τις ατάκες της. Ναι. Άρα αυτό σημαίνει ότι για όλα φταίτε εσείς και άρα το ανθρώπινο γένος απαλλάσσεται των ευθυνών του!Ήμουν σίγουρη ότι δεν ήμασταν τόσο χαζοί!

-Α όχι δε θα ρίξετε τις ευθύνες σας σε μας!Επειδή εσείς είστε άχρηστοι,θα…

-Ανόητε,δεν ξέρεις τίποτα!

-Αυτό δεν ήταν στο σενάριο!

-Ήταν!

-Δεν ήταν!

-‘Ηταν!

-Δεν ήταν!

Σε αυτό το σημείο σκάει μύτη από την δεξιά πόρτα ο ζωολογικός κήπος στη σκηνή και οι μισοί θεατές απογοητευμένοι μετακινούνται με  ζητωκραυγές στην διπλανή αίθουσα όπου παίζεται το «Αν» του Παπακαλιάτη. H μαϊμού ενοχλημένη από την κυρία που συνέχιζε ακάθεκτη ορμάει πάνω της και της παίρνει τα πατατάκια με μία κίνηση όλο χάρη. 

Ο πιγκουίνος  κάνει τρικ και να διασκεδάζει το λιγοστό κοινό δηλαδή τα 5-6 παιδάκια που έχουν απομείνει. 

Η αγελάδα που έχει ξεφύγει από το αγρόκτημα,αρχίζει  να μασάει το πράσινο φουστάνι της πρωταγωνίστριας η οποία σε έξαλλη κατάσταση αρχίζει να τρέχει πέρα δώθε

Ένας δράκος καταφτάνει από το πουθενά και τρέχει στη διπλανή αίθουσα

Η τίγρης βλέπει στο σουλούπι του πρωταγωνιστή μία ιδανική οδοντογλυφίδα.

Ο γορίλας μαζεύει τα παιδιά και τους διηγείται ιστορίες της ζούγκλας ενώ ο πιγκουίνος αφήνει τα τρικ και αρχίζει να τραγουδάει όπως στο Happy Feet

Ο σκηνοθέτης,ένας τύπος αρκετά βαρεμένος που θέλει να γίνει Γκοντάρ και γι’αυτό έχει υιοθετήσει μέχρι και το γ στην προφορά, βγαίνει έξω σε κατάσταση υστερίας και αρχίζει να βρίζει τους πάντες.

-Τα πάντα καταστγαφηκαν! Υποτίθεται ότι ήταν ντγάαααμα και έγινε κωμωδία.Ο μον ντιε! Είχε τόσο ντυνατό σενάγιο και η σκηνοθεσία ήταν το κάτι άλλο και τα κάνατε σαν τα μούντγα σας!Μετά από αυτό θα δοξαζόμουν σαν Γκοντάγ,σαν Γκοντάγ!!!!

 Τα παιδιά φεύγουν μαζί με το ζωολογικό κήπο τραγουδώντας. Ο φωτισμός σβήνει γιατί κάπως πρέπει να τελειώσει ετούτο το έκτρωμα και ο καθένας τραβάει το δρόμο του.

Η πρωταγωνίστρια  αποφάσισε να υπογράψει δια βίου συμβόλαιο για ολες τις ταινίες του Άνταμ Σάντλερ. Κάνει πλέον λαμπρή καριέρα

Ο πρωταγωνιστής έτρεξε στον Τομ Ρόμπινς ο οποίος όμως είχε ήδη αγοράσει την Ρέμινγκτον SL3. Κλείστηκε στη κασετίνα του λοιπόν και κανένα μολύβι δεν το ξανάδε

Η χοντρή κυρία συνεχίζει να ενοχλεί στις παραστάσεις

Ο σκηνοθέτης δεν έγινε Γκοντάρ, το παλεύει ακόμη ανεπιτυχώς

Ο ζωολογικός κήπος εξακολουθεί ευτυχώς να υπάρχει

Το συγκεκριμένο μπλογκ μετά το τελευταίο κείμενο της συγγραφέως της έκανε έξωση και μήνυση για ψυχική οδύνη. Το ίδιο και οι αναγνώστες.Πλέον αναζητά νέους ενδιαφερόμενους με προυπόθεση να έχουν ελεχθεί για τυχόν ψυχολογικά προβλήματα

Η γραφούσα του παρών «κειμένου» δεν έκανε τίποτα που να χρήζει έστω και μικρής αναφοράς εκτός από το ότι ζει και αυτή πλέον στο ζωολογικό κήπο ενώ με την αρωγή του πάμε πακέτο ήρθε σε επαφή με πολύ κοντινό της πρόσωπο που ζει και εργάζεται σε μια λίμνη στη Σκωτία

Τα υπόλοιπα στην κρίση του καθενός

Εις το επανειδείν 

Η φωτογραφία από την «Amelie» του Jean-Pierre Jeuneut με την Audrey Tautou

* Στίχος από τη Σονέτα 116 του Shakespeare,Let me not to marriage of true minds admit impediments

Εν πλω…

Το πρωί
Ένα ελαφρύ σκούντημα από μπροστά

-ει πόσο έχει σήμερα;

-30

Τέσσερα έκπληκτα μάτια και ένα σουτ από την έδρα. Γυρνάνε μπροστά και εγώ σκύβω πάλι στο θρανίο μου. Ψάχνω να βρω το στυλό μου. Δύο ώρες τώρα το έχω χάσει. Νιώθω πάλι ένα σκούντημα στο δεξί μου χέρι

-Πότε πήγε ρε 30;

-Πήγε

-Είναι πολύ ακόμη;

-201 μέρες μέχρι να δώσουμε πανελλαδικές

-Άιντε να τελειώνουμε, δε μπορώ άλλο, κουράστηκα

-Στο σχολείο πάντως….

Ένα δεύτερο σουτ με εμποδίζει να πω αυτό το « όμορφα περνάμε».Ένα βλέμμα. Αγανάκτησης. Συγγνώμη. Γυρνάνε μπροστά τους.Για 35 λεπτά θα μείνουν εκεί. 201 μέρες είναι πολύς καιρός. Μου γνέφω ευχαριστημένα. Ώρα να βρω εκείνο το χαμένο στυλό.

Το μεσημέρι
Πάνω από ένα πιάτο φακές με το κουτάλι μετέωρο.. Θα χυθεί, δε θα χυθεί…

-Τί κάνατε σήμερα στο σχολείο;

Χύθηκε

-Ποίηση

Παρατεταμένη σιγή. Δεύτερη προσπάθεια. Θα πιτσιλίσει, δε θα πιτσιλίσει…

-Από πότε κάνετε ποίηση;

Πιτσίλισε

-Από τότε που κάποιος αποφάσισε να κάνει καλύτερο το σχολείο και εμάς

Ένα ψίχουλο πέφτει.Έχει και τυρί.Λίγο.Δε πειράζει. Ας το για τη μικρή.Της αρέσουν.Πολύ.

-Και τι μαθαίνετε;

-Πως να φτιάξουμε την ιδεώδη πολιτεία

Οι φακές φαίνεται να την έχουν ήδη φτιάξει.Και εμείς. Σύντομα.Το νιώθω.

Το απόγευμα
Οι Walkabouts αποφασίζουν να μου κάνουν ιδιαίτερο.

Η μάνα μου προσπαθεί να τους μεταπείσει.Μάταια.

Μαθαίνω να μετράω. Μέχρι το τρία. Μετά παραιτούνται. Ανεπίδεκτη. Επισήμως. Χρόνια τώρα.

Τακτοποιώ τα βιβλία μου

-Δεν είμαι το μαγικό χαλί,ξέρεις.

-Τί λες να έγιναν εκείνα τα κόκκινα παπούτσια;

-Και έτσι όπως με έκανες ούτε το μπορντό μου χρώμα δε φαίνεται

-Έχω κολλήσει σε μία σκηνή μήνες τώρα.

Καμία απάντηση.Κάτι άσχετο. No sound is heard from unit two. Κάτι ήξεραν.Κάτι σχετικό.Ακόμη δε θυμάμαι όμως.

-Πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ που παραμιλάω;

-Άλλη ερώτηση

-Γιατί όταν κλαίμε τα αυτιά μας βουίζουν;

Καμία διευκρίνιση

Το βράδυ
Η ομίχλη φτιάχνει σκιές, τέτοιες που η φαντασία ξεφεύγει από τα δεσμά που την φυλακίζουν. Ευτυχώς που δε βλέπω τηλεόραση.

-Τα βήματα πάνω στο βρεγμένο πεζοδρόμιο μου θυμίζουν το «Θίασο»

Μία μαυρορόζ γνώριμη πατούσα μου γνέφει. Φοβάται το σκοτάδι.Της γνέφω και εγώ.Συμπάσχω.Όχι σήμερα όμως.

-Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να περπατάς το βράδυ. Κάνεις ωραίους συνειρμούς

-Μη σου πω κιόλας ότι αυτά τα χρόνια που ζω φυλακισμένος μέσα σου, είναι οι μοναδικές φορές που σε θεωρώ καλή παρέα

-Τόσες απορίες.Άλυτες.

Βρέχει όμορφα απόψε.Βρέχομαι όμορφα απόψε.Ζω όμορφα απόψε.

-Θα ‘θελα όσο τίποτα άλλο να κλειστώ σε μία αίθουσα σινεμά

Ένα φως τρεμοπαίζει. Μου κλείνει το μάτι συνωμοτικά.Κάτι λέει. Δε μιλάω τη γλώσσα του.

-Ή σε ένα βιβλιοπωλείο

-Θα ‘θελα να αρχίσω να μιλάω δυνατά αλλά έχω απαίσια φωνή

Ακούγεται ένα ενοχλητικό και παράξενο γέλιο. Το δικό μου. Δε θα αλλάξω ποτέ. Ανασηκώνω τους ώμους και αρχίζω να σφυρίζω δυνατά σε μία πολιτεία που με ζεσταίνει. Την κοιτάω και με κοιτάει.Την διαβάζω και με διαβάζει.Με αγκαλιάζει.Γνώριμα.Μητρικά.Έτσι μ’αρέσει.Θα γίνει ιδεώδης.Εμείς θα την αλλάξουμε.Όχι αυτή εμάς. Θα γίνει. Δε μπορεί. Θα γίνει.Θα την κάνουμε να γίνει.