Η παρακάτω ιστορία ειν..
Βρε βρε καλώς την μας και λέγαμε ποιος μας έλειπε τόσο καιρό
Προσπαθώ να στήσω μια ατμόσφαιρα εδώ, θα σε παρακαλ..
Ναι το βλέπω και γι’αυτό νιώθω υποχρέωση μου να προειδοποιήσω όποιον ψυχασθενή αναγνώστη σε διαβάζει/βλέπει να βρει έναν καλύτερο τρόπο να περάσει την ώρα του και..
[ακούγεται κραυγή πόνου, επιβλητική μουσική, εκτυφλωτικό φως στον/στην αφηγήτρια και…..]
Η παρακάτω ταινία είναι αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκε κάπου στην ύπαιθρο στις αρχές του 20 αιώνα όταν τα νεαρά κοριτσόπουλα έπνιγαν τις μύχιες επιθυμίες τους σε μουλιασμένα από τα δάκρυα ημερολόγια και την θηλυκότητα τους κάτω από φούστες μέχρι τον αστράγαλο
(μωρ’τι μας λες! Αίσχος!) [δεύτερη κραυγή πόνου]
[το φως σβήνει και από πίσω αρχίζει να παίζει το φιλμ ενώ ο αφηγητής συνεχίζει να μιλάει]
Ήταν ένα σπίτι όπως όλα τα άλλα, ο πατέρας δούλευε σκληρά και το βράδυ γυρνούσε στο σπίτι έπινε 2 μπύρες και έπεφτε για ύπνο. Ενίοτε μάλωνε με την μητέρα και καμιά φορά την έδερνε. Βλέπετε, ο πατέρας είχε μια αδυναμία, ή μάλλον δύο στις γυναίκες και στο ποτό. Πώς είπατε; Κλισέ; Ποιος σας είπε ότι θα δείτε κάτι πρωτότυπο εδώ; Ναι βέβαια, μπορείτε να αποχωρήσετε, όχι κύριε τα λεφτά του εισιτηρίου δεν επιστρέφονται. Πίσω λοιπόν, η μητέρα υποσχόταν ότι θα τον άφηνε, τον απειλούσε , αυτή είχε στα νιάτα της και άλλες προτάσεις αλλά γέρασε, την πέθαινε, μόνο να κοπροσκυλιάζει ξέρει και να σέρνεται πίσω από κείνη την τεκνατζού (ναι δεν είπε τεκνατζού αλλά μας βλέπουν και παιδιά) και δώσε να χτυπιέται στα πατώματα και να τον καταριέται. Α και τα παιδιά σαν τα μούτρα του τα έκανε ειδικά εκείνη η μεγάλη θα τους κουβαλήσει κανένα μπάσταρδο καμιά μέρα (ναι μπάσταρδο είπε,συγνώμη παιδιά). Αφού λοιπόν έδερνε λίγο τη μητέρα, ο πατέρας πήγαινε να παρηγορηθεί στην αγκαλιά της Α. (ονόματα δεν λέμε, δεν είμαστε κουτσομπόληδες εμείς.Αλλά με τον πατέρα θα ασχοληθούμε στο μέλλον αν βρούμε παραγωγούς για το πόνημα μας εκείνο)
Η κόρη λοιπόν, αχ! η κόρη, ήταν αυτό που θα λέγαμε κελεπούρι, ήταν τόσο κελεπούρι που είναι η μοναδική στην ασπρόμαυρη ταινία μας με χρώμα. Τα αγόρια έκαναν ουρά για να βγουν ένα ραντεβού αλλά σε αυτήν δεν πολυάρεσαν, τους θεωρούσε όλους κουτούς. Παρόλα αυτά μόνο και μόνο για να εκνευρίζει την νευρασθενικιά μητέρα της τους γλυκοκοιτούσε όλους. Άφηνε δήθεν τυχαία ξεκούμπωτο το τελευταίο κουμπί της μπλούζας και μέχρι και ο πάτερ ορκίζονταν αυτόπτες μάρτυρες έριχνε κρυφές ματιές στο μπούστο της [ΘΑ ΚΑΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΑΠΙΣΤΗ (κραυγή πόνου)] Η μητέρα δεν επέτρεπε τη μουσική στο σπίτι εκτός από κλασσική σε σπάνιες περιπτώσεις ευθυμίας, γι’αυτό και η κόρη έταξε φιλί στο σπυριάρικο γειτονόπουλο με αντάλλαγμα ένα βινύλιο των AC/DC. Έπειτα ισχυριζόταν ότι το χαστούκι που έφαγε εκείνη την μέρα από την μητέρα άξιζε και με το παραπάνω [ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ AC/DC ΣΤΗΝ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΗΛΙΘΙΑ] Σκάστε και μην με διακόπτετε (συγνώμη παιδιά). Άλλη μια φορά η μητέρα την έπιασε να καπνίζει στην πίσω αυλή, δεν ήταν και δύσκολο, η κόρη πετούσε επίτηδες τις γόπες στη γλάστρα «πότε θα μεγαλώσεις; Πότε θα συμμορφωθείς; Ούτε να ράβεις ξέρεις ούτε να μαγειρεύεις, κανένας δεν θα σε πάρει, εδώ θα σε έχω μέχρι να με πεθάνεις άχρηστη. Ο θεός βλέπει τι τραβάω από σένα και με λυπάται» και όσο η μητέρα φώναζε τόσο η άλλη το απολάμβανε. Πώς είπατε; Α ναι, μίσος! Ο πατέρας πέθαινε για την κόρη, ήταν το καλύτερο πράγμα που του είχε τύχει και η κόρη τον λάτρευε, πίστευε ότι η μητέρα της φταίει για την συμπεριφορά του. Ναι ναι τελειώνουμε, μην ανησυχείτε. Μια μέρα λοιπόν ο πατέρας αγόρασε στην κόρη ένα σκύλο πολύ χαριτωμένο. Πρώτη φορά η κόρη ήταν υπεύθυνη για κάτι και θα το ομολογήσουμε ότι τα πήγαινε εξαιρετικά καλά. Μάλιστα είχε σταματήσει να προκαλεί και την μητέρα της με οποιονδήποτε τρόπο, μέχρι και στην εκκλησία πήγαινε αν και δεν είχε βρει ποτέ τον Θεό εκεί μέσα. ο πατέρας καμάρωνε «ορίστε»,είπε στη μητέρα, «στο είπα ότι δεν είναι κακό παιδί, απλά θέλει τον τρόπο της». Δεν την θέλω να προσέχει σκύλους, να νοικοκυρευτεί τη θέλω και με αυτό το μούλικο στα πόδια μας δεν θα το κάνει ποτέ, σκεφτόταν η μητέρα. Μια μέρα λοιπόν άφησε το σκύλο ελεύθερο και άμαθος όπως ήταν έπεσε στο πρώτο αυτοκίνητο που βρήκε. «Μην κλαις» είπε η μητέρα, «χαϊβάνι ήταν δεν καταλάβαινε, ντύσου να πάμε εκκλησία και αν δω κουμπί ξεκούμπωτο, ορκίζομαι να σε σκοτώσω όταν φτάσουμε σπίτι.»
Και κάπως έτσι κήρυξε πόλεμο και με τη μητέρα και με το θεό ενώ ο πατέρας…α θα ασχοληθούμε είπαμε άλλη φορά με αυτόν. Ε;Ναι ναι τέλος.
Τέλος.
Η ταινία πάτωσε στα ταμεία ενώ η γραφούσα κατηγορήθηκε για αθεϊσμό, σεξισμό,απλοϊσμό και μια σειρά άλλους –ισμούς ενώ γνωστό σάιτ έγραψε «Την επόμενη φορά που θα την τρώνε τα δάχτυλα και θα θέλει να γράψει κάτι, ας γράψει τον επικήδειο της»
Πολλοί ισχυρίζονται πως τον γράφει και ότι θα γίνει best seller
Lατοχαιnτιyα.. 